Jest to jedna z powiesci, które w mlodosci autora wylegly sie, wiecej z marzen o swiecie, niz z postrzezen nad swiatem. Przebiegajac ulice Wilna wieczorem, gdy padal mrok nocny, wpatrywal sie ciekawie w przesuwajace postacie, staral sie odgadnac dokad, po co, z jaka mysla dazyly? Nieraz gonil za posepna twarza, pod która brwia nawisla szukal dziwacznej powiesci. Wróciwszy potem do samotnego mieszkania rozplatal swoje marzenia, rozrzucal je, i wil z nich powiesci tak dziwaczne, jak postacie sunace sie po ulicy o zmroku, jak mysl mlodego, gdy ja co daleko od swiata rzeczywistego uniesie. Tak sie urodzil i Pan Karol, ze swiatla w oknach na Skopówce, z przechadzki na Antokol.
"Darujcie surowsi czytelnicy, rozbujanej mlodej fantazij; starszy i chlodniejszy, prosze was o przebaczenie za grzech mlodosci; któren zmaze kiedys dzielem tak powaznem, madrem i gleboko pomyslanem, ze nikt go pewnie czytac nie bedzie."
