Kiedy Hooman Majd przyjezdza do Teheranu z zona Amerykanka i kilkumiesiecznym synem, by na rok zamieszkac w rodzinnym kraju, zaczyna inaczej spogladac na Iran. Konfrontacja z codziennoscia przynosi ciekawe obserwacje: od tych dotyczacych specyfiki ruchu drogowego, w którym pieszy musi walczyc o zycie, a kierowcy taksówek chowaja do bagaznika pasy bezpieczenstwa, by nie uwieraly pasazerów, przez czulosc, jaka Iranczycy darza male dzieci, po stosunek do nowych technologii (z zakazanego oficjalnie Facebooka korzystaja nawet niektórzy konserwatywni politycy). Waznym kontekstem dla opowiesci jest historyczny moment – Majd przyjezdza do Iranu w 2011 roku, blisko dwa lata po stlumieniu Zielonej Rewolucji.
Jak pogodzic intensywna modernizacje z przywiazaniem do wlasnej tradycji i respektowaniem zasad szariatu? Jak toczyc normalne zycie w kraju, w którym panuje dyktatura? Majd pisze o iranskich obyczajach, zyciu codziennym i polityce. Z humorem i autoironia analizuje paradoksy mentalnosci Iranczyków, ich zwyczajów i dyplomacji. Jak malo kto ma dostep do calego przekroju spoleczenstwa; opisuje zakupy w sklepie na rogu ulicy, rozmowy w taksówkach czy na bazarach, ale tez spotkania z politykami i elita kraju. Znajac dobrze zarówno Iran, jak i Europe i Ameryke, swiadomie obiera role tlumacza i przewodnika, który pomaga dostrzec podobienstwa i zrozumiec róznice miedzy kulturami. Jego ksiazka to zarazem osobista opowiesc o ponownym spotkaniu z rodzinnym krajem i pasjonujacy reportaz, jakiego nikt inny nie móglby napisac.
