“Biz mi bombaladik lan Emniyet’i darbe gecesi? Biz mi yiktik buralari? Bizi darbeden önce Köpek Egitim Merkezi’ne sürmüslerdi. Köpek mamalarinin tadina bakiyorduk amirimle, köpekler ishal olmustu, nedenini anlamaya çalisiyorduk. Bir baktik havada jetler uçuyor, Gölbasi’na, dibimize bomba yagdiriyorlar.”
Ankara Emniyeti’nin Cinayet Bürosu’nun aykiri baskomiseri Behzat Ç., öfkesinden yorgun düsmüs, yine hayalet gibi dolaniyor ortalikta. Tabii Hayalet’le ve Akbaba ve Harun’la beraber... Bazen de Cinayet’in kizi Seher’le, Cinayet’in kedisi Gaspi’yle beraber...
Sivasiz duvarli gecekonduda, pavyonda, iskembecide, oto tamirhanesinde, dükkânda, sik bir ofiste, tekkede, Millet Bahçesi’nde, adliyede, hastanede, nezarethanede, mezarlikta ve tabii sokaklarda, cinayetlerin ve nice cürümlerin izini sürüyor Behzat Ç.. Umutsuz, serkes, pejmürde... Bazen de olanca dehsetine tezat, “basit, tatli ve hüzünlü” insan hikâyelerinin içinde geziyor.
Emrah Serbes’in bir fenomen olan Behzat Ç.’si, Çekiç ve Gül’de bu defa öyküleriyle “ortamlarda” kol geziyor.
