Piet Stockmans koestert het medium porselein in al zijn facetten: hij ontwerpt industrieel geproduceerd serviesgoed, hij vervaardigt ambachtelijke objecten en hij creëert artistieke installaties. Telkens weet hij gevoelens en ritme uit te drukken in een materie die van nature koud en statisch is. Hierdoor krijgt zijn schijnbaar disparaat oeuvre een zeldzaam universele kracht. In zijn werk vloeien vorm en inhoud in elkaar, net zoals de kristallen van de materie op 1400°C onlosmakelijk met elkaar verbonden worden. Hierbij speelt de herhaling een paradoxale rol. Piet Stockmans heeft het repetitieve getransponeerd van een onvermijdelijk technisch proces in de industrie, tot een artistiek expressiemiddel in zijn vrije werk. De merkwaardige paradox ligt in het feit dat hij zichzelf nooit herhaalt, maar dat hij steeds verbaast met nieuwe, onverwachte wendingen. Piet Stockmans' witte wereld met blauwe accenten is zo even herkenbaar als onvoorspelbaar. Ze is een gave uitdrukking van tekens, die soms functioneel, maar altijd esthetisch zijn. Dicht bij het creatieve proces staat zijn echtgenote die, als eerste critica, een verdoken maar onvervangbare rol vervult.
Naast zijn drievoudige scheppende bezigheden, draagt Piet Stockmans zijn kunde over als docent industriële vormgeving aan de afdeling productdesign van de Katholieke Hogeschool Limburg te Genk. Door zijn origineel, veelzijdig en grensverleggend omgaan met porselein, bekleedt Piet Stockmans een unieke plaats in de Vlaamse naoorlogse kunstgeschiedenis. (Jo Rombouts)
