Poza nawias to tytul jednego z poczatkowych wierszy i calego zbioru Mateusza Hachlicy, zadedykowanego „Dla kazdej, która znam”, jaki ukazuje sie wlasnie w wydawnictwie Psychoskok. To kolejne osiagniecie mlodego polonisty po rozprawie doktorskiej („Imperium Osmanskie w relacjach pamietnikarskich polskiego romantyzmu”) obronionej przez niego w czerwcu ubieglego roku w Instytucie Literatury i Nowych Mediów Wydzialu Filologicznego Uniwersytetu Szczecinskiego.
Na poziomie jezykowym nie warto jednak szukac zwiazków miedzy tymi dwoma faktami, poniewaz tym razem autor pokazal zupelnie inne swoje oblicze niz znany dotad wizerunek naukowca, badacza literatury polskiej. A wlasciwie nie tyle oblicze, ile poetyckie wnetrze, a wiec duchowa wrazliwosc, która wcale nie musi przeciwstawiac sie racjonalnemu stanowisku znanemu z rozpraw naukowych. Swiadcza o tym losy i dokonania innych poetów-naukowców, takich jak chocby Stanislaw Baranczak.
Zwiazki nauki oraz poezji w przypadku Hachlicy zostaly tu wspomniane z uwagi na to, ze jego wiersze z pewnoscia docenia czytelnicy majacy odwage zanurzyc sie w swiat ekspresji jezykowej. Wbrew pozorom nie jest to swiat hermetyczny, jakis zaklety krag dla wtajemniczonych, ale miejsce dostepne jak stragan na rynku, gdzie wybiera sie to, co najlepsze.
