Ksiazka DIABEL I CZAROWNICE jest zbiorem historyjek sensacyjno-obyczajowych napisanych w oparciu o wydarzenia stanowiace ciemna plame na historii europejskiej, a takze amerykanskiej cywilizacji pod haslem „palenie czarownic”.
Ciemny kolor tej plamy jest o tyle szokujacy, ze – co zostalo uwypuklone we wstepie do ksiazki - procesy o czary nie toczyly sie w mrocznych czasach walki o ogien, gdy ludzie poslugiwali sie raczej prostymi gestami niz slowem, ale – najpierw w epoce Renesansu, a pózniej Oswiecenia. Kiedy plonely stosy z zywymi kobietami, swiat wypelniony byl poetami, inzynierami, astronomami, fizykami i matematykami. W latach masowego tepienia czarownic epokowe dziela tworzyli tacy uczeni jak Kopernik, Newton, Koepler, Leonardo da Vinci. Ziemia dawno juz przestala byc plaska i poslusznie krazyla wokól Slonca. Odkryto Ameryke.
A mimo wszystko uczeni, którzy kladli podwaliny pod ogólna wiedze o zmieniajacym sie swiecie, nie dysponowali prawie zadna sila przebicia. Nie mieli radia, telefonu, prasy, telewizji. Byly tylko ambony, z których masowo kolportowano zlo.
W ciagu minionego tysiaclecia chrzescijanskie korzenie Europy wyrastaly z popiolów tysiecy chrzescijan, których inni chrzescijanie palili na stosie poslugujac sie przy swoim bestialstwie imieniem Pana Boga. Jak na ironie losu, bestiami okazali sie potomkowie tych chrzescijan, którzy jako pierwsi doznali bestialstwa na wlasnej skórze rozszarpywanej przez lwy ku uciesze widowni. Minelo kilkaset lat i role odwrócily sie – przesladowani awansowali na przesladowców, stosujac jeszcze bardziej wyrafinowane metody zbrodni niz poprzednicy, a jednoczesnie zapewniajac gawiedzi podobna „rozrywke” serwujac jej strach o zycie na kazdym kroku.
Zamiarem autora nie bylo doglebne analizowanie warunków spolecznych, sluzacych za podloze do upowszechniania sie tego ludobójstwa trwajacego przez cztery wieki. Na tresc ksiazki skladaja sie tak zwane obrazki z zycia, prezentujace mentalnosc ludzi nie tylko prostych, ale równiez wyksztalconych, traktujacych przesladowanie rzekomych czarownic (czarowników zreszta równiez) jako obowiazkowy rytual na chwale Boga. I co najgorsze, na strazy tego rytualu stalo duchowienstwo!
Czasy sie zmieniaja, a my zmieniamy sie razem z nimi i dlatego dzis mozna juz relacjonowac to wszystko z pewna doza ironii dla podkreslenia ciemnoty, jaka towarzyszyla tamtym niechlubnym dniom wypelnionym przesladowaniami i tortura. Oczywiscie bez obawy, ze ktos zaprowadzi nas na stos podpalony przez wyjatkowo religijnego kata.
Miroslaw Prandota jest dziennikarzem, który – jak sam twierdzi – ksiazki pisze tylko w wolnych chwilach. Tak naprawde trudno jest ustalic, ile wolnych chwil mozna wygospodarowac dla siebie w zawodzie dziennikarskim chocby dlatego, ze podobno dziennikarzem jest sie przez 24 godziny na dobe. Tymczasem Miroslaw Prandota zdazyl juz napisac 19 ksiazek, nie kierujac sie przy tym zadnymi preferencjami tematycznymi. W jego dorobku sa zarówno ksiazki obyczajowe jak i sensacyjne, satyryczne, reportazowe, a nawet jeden romans. Wsród pozycji cieszacych sie najwiekszym powodzeniem sa: przygodowa opowiesc partyzancka „Lancuch krwi”, romans „Sam przeciw sobie” i powiesc satyryczna „Taniec zycia”.
